Dengan pembangunan bahasa pengaturcaraan, banyak gaya pengaturcaraan dan paradigma telah muncul, yang paling popular ialah pengaturcaraan berorientasikan objek dan pengaturcaraan berfungsi. Dengan kebangkitan bahasa Go, kedua-dua gaya ini juga telah digunakan secara meluas dalam amalan pengaturcaraan bahasa Go.
Dalam artikel ini, kami akan meneroka perbezaan, kelebihan dan keburukan dua gaya pengaturcaraan pengaturcaraan berfungsi dan pengaturcaraan berorientasikan objek dalam bahasa Go.
Pengaturcaraan berorientasikan objek ialah paradigma pengaturcaraan berstruktur yang melihat masalah sebagai satu siri objek saling bergantung, yang setiap satunya mempunyai data sendiri dan tingkah laku fungsi digunakan untuk menerangkan sifat dan tingkah laku objek. Ia membahagikan program kepada satu siri objek yang bekerjasama untuk menyelesaikan tugasan melalui penghantaran mesej. Empat ciri utama pengaturcaraan berorientasikan objek ialah: enkapsulasi, pewarisan, polimorfisme dan abstraksi.
Bahasa Go juga menyokong pengaturcaraan berorientasikan objek, mewakili objek melalui struktur dan melaksanakan ciri seperti pengkapsulan, pewarisan, polimorfisme dan pengabstrakan melalui kaedah.
Encapsulation merujuk kepada mengehadkan kelakuan dan status objek dalam objek, dan hanya menyediakan antara muka yang didedahkan oleh objek kepada dunia luar. Dalam bahasa Go, antara muka yang terdedah secara luaran dilaksanakan melalui medan atau kaedah bermula dengan huruf besar.
Warisan bermaksud subkelas mewarisi sifat dan kaedah kelas induk dan menambah atau mengubah suai beberapa fungsi atas dasar ini. Dalam bahasa Go, warisan dilaksanakan dengan membenamkan ahli tanpa nama.
Polymorphism bermaksud kaedah yang sama boleh menghasilkan gelagat yang berbeza untuk objek yang berbeza. Melalui ciri antara muka, polimorfisme juga boleh dicapai dalam bahasa Go.
Abstraksi merujuk kepada mengabstraksikan gelagat biasa dan status objek ke dalam kelas asas untuk mencapai penggunaan semula kod. Abstraksi dicapai dalam bahasa Go melalui jenis antara muka.
Pengaturcaraan berorientasikan objek boleh mentakrifkan objek dengan lebih jelas dan hubungan antara objek apabila melaksanakan aplikasi yang kompleks, menjadikan kod lebih modular dan lebih mudah diselenggara.
Pengaturcaraan fungsional ialah paradigma pengaturcaraan yang menekankan fungsi sebagai unit asas atur cara dan mengelakkan penggunaan keadaan boleh ubah dan data boleh ubah sebanyak mungkin . Dalam pengaturcaraan berfungsi, fungsi dianggap warga kelas pertama dan boleh dihantar sebagai hujah kepada fungsi lain dan dikembalikan sebagai nilai pulangan. Dalam pengaturcaraan berfungsi, fungsi yang biasa digunakan termasuk fungsi tulen dan fungsi peringkat tinggi.
Fungsi tulen bermaksud fungsi hanya bergantung pada parameter input, tidak mengubah suai keadaan luaran dan mesti mempunyai output yang pasti. Fungsi tulen mempunyai kelebihan kerana mempunyai sedikit kesan sampingan, boleh diguna semula, boleh diuji dan boleh diselenggara, yang membantu pembangun membina kod berkualiti tinggi.
Fungsi tertib tinggi merujuk kepada fungsi yang menerima satu atau lebih fungsi sebagai parameter, atau mengembalikan fungsi. Melalui fungsi tertib lebih tinggi, kod boleh digabungkan dengan lebih baik, menjadikan kod lebih fleksibel.
Kelebihan pengaturcaraan berfungsi ialah ia mudah disejajarkan, boleh menghapuskan masalah persaingan dan kebuntuan yang disebabkan oleh keadaan boleh ubah dikongsi, dan kodnya lebih ringkas dan jelas.
Dalam aplikasi praktikal, pengaturcaraan berfungsi dan pengaturcaraan berorientasikan objek mempunyai kelebihan dan kekurangannya sendiri Mari kita mulakan dengan Bandingkan ini dua gaya pengaturcaraan sepanjang pelbagai dimensi.
3.1 Kebolehbacaan
Kod pengaturcaraan berorientasikan objek lebih mudah dibaca dan difahami kerana ia lebih dekat dengan bahasa semula jadi, lebih intuitif dan lebih mudah untuk mengatur logik. Sebaliknya, kod pengaturcaraan berfungsi akan lebih halus, tetapi akan berasa lebih abstrak dan sukar untuk difahami.
3.2 Kebolehselenggaraan
Oleh kerana kod pengaturcaraan berorientasikan objek lebih modular dan teratur, ia lebih mudah untuk diselenggara dan dilanjutkan. Pengaturcaraan fungsian menekankan keadaan fungsi yang tidak berubah dan tidak sah, mengurangkan kemungkinan ralat kod dan menjadikannya lebih mudah untuk diselenggara.
3.3 Prestasi
Untuk aplikasi berskala kecil, perbezaan prestasi antara pengaturcaraan berfungsi dan pengaturcaraan berorientasikan objek tidak jelas. Tetapi untuk aplikasi berskala besar, pengaturcaraan berfungsi mempunyai kebolehskalaan dan keselarian yang baik, dan boleh menggunakan sumber CPU berbilang teras dengan lebih baik, sekali gus mempunyai kelebihan dalam prestasi.
3.4 Kecekapan Pembangunan
Pengaturcaraan berorientasikan objek lebih sesuai untuk pembangunan pasukan kerana ia lebih dekat dengan cara manusia berfikir, lebih konsisten dengan gaya kerjasama pasukan, dan lebih mudah menyesuaikan diri dengan perubahan. Pengaturcaraan fungsian lebih sesuai untuk pembangunan peribadi kerana ia lebih cekap, memerlukan kurang kod dan kurang pemfaktoran semula, dan mengurangkan kod berlebihan untuk pemprosesan berbilang benang.
Secara amnya, bahasa Go menyokong pengaturcaraan berorientasikan objek dan pengaturcaraan berfungsi, dan kedua-duanya mempunyai kelebihan tersendiri. Jika senario aplikasi perlu menekankan penggunaan semula kod, kerjasama pasukan dan kebolehselenggaraan, maka pengaturcaraan berorientasikan objek ialah pilihan yang baik. Jika senario aplikasi perlu menekankan kebolehskalaan, selari dan kecekapan, anda boleh mencuba pengaturcaraan berfungsi. Dalam aplikasi praktikal, kaedah pengaturcaraan yang sesuai harus dipilih mengikut situasi tertentu.
Atas ialah kandungan terperinci Perbandingan pengaturcaraan berfungsi dan pengaturcaraan berorientasikan objek dalam bahasa Go. Untuk maklumat lanjut, sila ikut artikel berkaitan lain di laman web China PHP!